Prethodne tri Vlade Crne Gore imale su značajne varijacije kad je riječ o broju članova/ca, počev od 14 u Vladi Zdravka Krivokapića, preko 21 u Vladi Dritana Abazovića do rekordnih 23 u Vladi Milojka Spajića. Najmanje potpredsjedničkih pozicija imala je Krivokapićeva Vlada – jedno, a najviše Spajićeva – za sada pet, sa tendencijom da se taj broj uveća prilikom rekonstrukcije, shodno koalicionom sporazumu.
Kroz svoj ekspoze, Zdravko Krivokapić je definisao 12 ministarstava koje su vodili uglavnom do tada javnosti uglavnom nepoznati ljudi, a koje je promovisao u eksperte: Ministarstvo javne uprave, digitalnog društva i medija (Tamara Srzentić), Ministarstvo ekologije, prostornog planiranja i urbanizma (Ratko Mitrović), Ministarstvo unutrašnjih poslova (Sergej Sekulović), Ministarstvo odbrane (Olivera Injac), Ministarstvo vanjskih poslova (Đorđe Radulović), Ministarstvo ekonomskog razvoja (Jakov Milatović), Ministarstvo kapitalnih investicija (Mladen Bojanić), Ministarstvo poljoprivrede, šumarstva i vodoprivrede (Aleksandar Stijović), Ministarstvo prosvjete, nauke, kulture i sporta (Vesna Bratić), Ministarstvo zdravija (Jelena Borovinić Bojović), Ministarstvo pravde, ljudskih i manjinskih prava (Vladimir Leposavić) i Ministarstvo finansija i socijalnog staranja (Milojko Spajić). Dodatno, 1 potpredsjedničko mjesto pripalo je Dritanu Abazoviću, lideru URE. Ovu Vladu je u Skupštini podržao 41 od 81 poslanika/ce, i to iz koalicija Za budućnost Crne Gore (ZBCG), koju su vodile stranke Demokratskog fronta, Mir je naša nacija, na čelu sa Demokratama, i Crna na bijelo, sa GP URA.
Krivokapić je u ekspozeu istakao da smanjenje broja ministarstava sa prethodnih 18 na 12 predstavlja optimizaciju i prvi korak ka unaprijeđenju državne uprave. Međutim, u praksi do toga nije došlo, a posebnu je kontroverzu privuklo Ministarstvo prosvjete, nauke, kulture i sporta, između ostalog, i u dijelu glomaznosti i neefikasnosti. Naveo je da se pri sastavljanju te Vlade vodio namjerom da se unaprijedi vladavina prava, finansije i ekonomija, obrazovanje i zdravstvo. Tu namjera nisu pratili mjerljivi rezultati, na što ukazuju i izvještaji EK.
Dritan Abazović je ekspozeom predvidio 18 ministarstava, plus 2 pozicije za ministre bez portfelja: Ministarstvo pravde (Marko Kovač), Ministarstvo unutrašnjih poslova (Filip Adžić), Ministarstvo odbrane (Raško Konjević), Ministarstvo finansija (Aleksandar Damjanović), Ministarstvo vanjskih poslova (Ranko Krivokapić), Ministarstvo ekonomskog razvoja i turizma (Goran Đurović), Ministarstvo evropskih poslova (Jovana Marović), Ministarstvo prosvjete (Miomir Vojinović), Ministarstvo zdravlja (Dragoslav Šćekić), Ministarstvo kapitalnih investicija (Ervin Ibrahimović), Ministarstvo poljoprivrede, šumarstva i vodoprivrede (Vladimir Joković), Ministarstvo sporta i mladih (Vasilije Lalošević), Ministarstvo javne uprave (Marash Dukaj), Ministarstvo rada i socijalnog staranja (Admir Adrović), Ministarstvo kulture i medija (Maša Vlaović), Ministarstvo ekologije, prostornog planiranja i urbanizma (Ana Novaković Đurović), Ministarstvo ljudskih i manjinskih prava (Fatmir Gjeka), Ministarstvo nauke i informacionog društva (Biljana Šćepanović), uz Adrijana Vuksanovića i Zorana Miljanića, kao ministara bez portfelja. Istovremeno, četiri ministra bili su i potpredsjednici Vlade (Jovana Marović, Vladimir Joković, Raško Konjević i Ervin Ibrahimović). Sastav ove Vlade bio je rezultat raspodjele pozicija unutar stranaka koje su u njoj učestovale, a kao nezavisne su tada predstavljene dvije ministarke (Maša Vlaović i Biljana Šćepanović). Tako je po 6 pozicija pripalo koaliciji Crno na bijelo (uključujući i premijersko) i Socijalističkoj narodnoj partiji (SNP), dok su po 2 pozicije dobili Socijaldemokratska partija (SDP), Albanska koalicija i Bošnjačka stranka, a 1 Hrvatska građanska inicijativa (HGI). Ove stranke su u Skupštini imale 16 od ukupno 81 poslanika, a većinu za formiranje Vlade dala im je Demokratska partija socijalista (DPS), pa ih je u konačnici izglasalo 45 poslanika/ca.
Iako je ekspozeom najavljivano da će ova Vlada počivati na dva glavna stuba – vladavini prava i ekonomskom razvoju, izvještaji relevantnih organizacija, uključujući i EK, nisu prepoznali učinke, a i Vlada je nakon 100 dana izgubila povjerenje u Skupštini. Dugi tehnički mandat je okončala sa 4 ministra manje (za 2 iz SDP-a je premijer nakon gubitka povjerenja inicirao smjenu u Skupštini, a 2 koji su došli iz kvote URE dali su ostavke).
U svom ekspozeu Milojko Spajić je predstavio Vladu od 19 ministarstava koji su bili iz partija potpisnica koalicionog sporazuma, izuzev koalicije ZBCG: Ministarstvo vanjskih poslova (Filip Ivanović), Ministarstvo saobraćaja i pomorstva (Filip Radulović), Ministarstvo prostornog planiranja, urbanizma i državne imovine (Janko Odović), Ministarstvo evropskih poslova (Maida Gorčević), Ministarstvo finansija (Novica Vuković), Ministarstvo prosvjete, nauke i inovacija (Anđela Jakšić-Stojanović), Ministarstvo pravde (Andrej Milović), Ministarstvo rada i socijalnog staranja (Naida Nišić), Ministarstvo zdravlja (Vojislav Šimun), Ministarstvo energetike i rudarstva (Saša Mujović), Ministarstvo unutrašnjih poslova (Danilo Šaranović), Ministarstvo odbrane (Dragan Krapović), Ministarstvo turizma, ekologije, održivog razvoja i razvoja sjevera (Vladimir Martinović), Ministarstvo kulture i medija (Tamara Vujović), Ministarstvo poljoprivrede, šumarstva i vodoprivrede (Vladimir Joković), Ministarstvo javne uprave (Marash Dukaj), Ministarstvo ljudskih i manjinskih prava (Fatmir Gjeka), Ministarstvo ekonomskog razvoja (Nik Gjeloshaj) i Ministarstvo sporta i mladih (Dragoslav Šćekić). Dodatno, od 5 potpredsjedničkih pozicija, 2 obavljaju ministri koji imaju resorse (Nik Gjeloshaj i Dragoslav Šćekić), a 3 nijesu vezane ni za koji resor direktno (Aleksa Bečić, Momo Koprivica, Srđan Pavićević).
Pokretu Evropa sad (PES) pripalo je 12 pozicija (uključujući premijersko i potpredsjedničko, jer je CIVIS bio na listi PES-a), Demokratama 6, po 2 SNP-u i Albanskom forumu i 1 Albanskoj alijansi. Partije čiji su predstavnici u Vladi imaju ukupno 33 poslanika, dodatnu podršku u Skupštini dalo im je 13 poslanika/ca koalicije ZBCG, pa su tako dobili ukupno 46 od 81 glasa.
Iako ekspozeom nije najavljeno, uvećanje državne administracije na najvišem nivou je nastavljeno kroz odluku da Vlada ima 36 državnih sekretara, pri čemu po 1 mogu imati 4 ministarstva, po 2 je definisano za 4 ministarstva, a po 3 za čak 8 ministarstava, čime je nastavljena dalja partijska raspodjela jer se državni sekretari biraju po partijskom ključu bez javnog konkursa.
Presjek strukture tri prethodne Vlade ukazuje da se one bez ikakve strategije prekrajaju, shodno trenutnim idejama mandatara a mnogo više partijskim apetitima, a što naglašava neophodnost usvajanja Zakon o Vladi kojim bi se ovo pitanje riješilo i stvorio jedan od preduslova profesionalizacije državne uprave.
Osvrt na ove dokumente napravljen je kroz progam CGO-a podržan kroz Core grant regionalni projekat SMART Balkan – Civilno društvo za povezan Zapadni Balkan, koji sprovodi Centar za promociju civilnog društva (CPCD), Centar za istraživanja i javne politike (CRPM) i Institut za demokratiju i medijaciju (IDM) a finansijski podržava Ministarstvo vanjskih poslova Kraljevine Norveške. Sadržaj teksta isključiva je odgovornost autora i ne odražava nužno stavove CPCD, CRPM, IDM i Ministarstva vanjskih poslova Kraljevine Norveške.
Nikola Đurašević, asistent na programima